η Νίκη της Άννας Κορακάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο μας θύμισε την περίπτωση του ακοντιστή Σπύρου Λεμπέση.
Ένας αθλητής όταν κατακτά μία σημαντική διάκριση, γνωρίζει την απλόχερη αγάπη του κόσμου, τον θαυμασμό και την «στήριξη» της Πολιτείας.
Τι γίνεται όμως, μόλις τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν; Τότε, ο αθλητής επιστρέφει στην σκληρή πραγματικότητα και αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση της Άννα Κορακάκη, είδαμε ότι δεν υπήρχαν επαρκείς εγκαταστάσεις για να προπονηθεί η αθλήτρια. Μάλιστα, ο αυτοσχέδιος χώρος προπόνησης, που θύμιζε περισσότερο καταυλισμό παρά εγκαταστάσεις αθλητισμού, καταρρίφθηκε από τον Δήμο Δράμας.
Συναντήσαμε, λοιπόν, τον Σπύρο Λεμπέση, ο οποίος μας εξηγεί τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και δεν του επέτρεψαν να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Ο Σπύρος Λεμπέσης, είναι Έλληνας αθλητής στο ακόντιο και κατάγεται απ’ την Βοιωτία. Έχει κατακτήσει αρκετά υψηλές θέσεις φέρνοντας την Ελλάδα στην κορυφή. Μερικές απ’ αυτές είναι η 2η θέση στους Μεσογειακούς Αγώνες 2009 στην Ιταλία, η 3η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U23 2009 στην Λιθουανία και η 3η θέση στους Μεσογειακούς Αγώνες 2013 στην Τουρκία. Σταθμός στην καριέρα του ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες 2012 στο Λονδίνο, όπου έχασε για πολύ λίγο ένα μετάλλιο, και τελικά βρέθηκε στην 7η θέση. Το προσωπικό του ρεκόρ στο ακόντιο είναι 83,02μ. /
Χρήστος Νταούλας (Χ.Ν.) : Σίγουρα η περίπτωση της Άννας Κορακάκη, θύμισε πολύ την δική σας. Συμμετείχατε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012, πετύχατε μία πολύ καλή επίδοση και γνωρίσατε την αγάπη και την στήριξη του κόσμου. Το ερώτημα είναι, όταν τα φώτα της δημοσιότητας έσβησαν, υπήρχαν άτομα που σας στήριξαν;
Σπύρος Λεμπέσης (Σ.Λ.) : Όντως η περίπτωση της Άννας Κορακάκη θύμισε την δική μου και μάλιστα εδώ οφείλω να πω πως για δύο μόλις μέτρα έχασα ένα μετάλλιο μιας και στον συγκεκριμένο αγώνα τα μετάλλια”παίχτηκαν” χαμηλότερα απ’ ότι προβλεπόταν. Τελικά πήρα την 7η θέση και τον τίτλο του Ολυμπιονίκη μιας και Ολυμπιονίκης για όσους δεν το γνωρίζουν θεωρείται αυτός που καταλαμβάνει την 1η έως και την 8η θέση. Παρόλα αυτά, όταν τα φώτα της δημοσιότητας έσβησαν η στήριξη που περίμενα δεν ήρθε και αυτό ήταν πραγματικά ένα “φρένο” στα σχέδια που έκανα ώστε να έρθουν οι καλύτερες επιδόσεις.
Χ.Ν.: Ποιες ήταν οι συνθήκες στις οποίες προπονούσασταν;
Σ.Λ.: Ήταν τόσο δύσκολες οι συνθήκες σε σημείο που όταν αυτό έγινε γνωστό στο ευρύ φίλαθλο κοινό δεν ήταν λίγοι αυτοί που δεν το πίστευαν. Βέβαια, όταν κάποιοι έτυχε να το δουν με τα μάτια τους τότε διαπίστωσαν πως όχι μόνο έλεγα την αλήθεια αλλά και πως έκρυβα την άλλη μισή. Εν τέλει, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες φιλοξενήθηκα στους ξενώνες του Άγιου Κοσμά στην Αθήνα όπου οι συνθήκες δεν ήταν τόσο καλές όσο περίμενα και όσο κάποιοι έλεγαν. Κακά τα ψέματα, ακόμη και στα λεγόμενα υψηλά κέντρα αθλητισμού υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις και αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Τώρα, το πως υπάρχουν ακόμη οι συγκεκριμένοι χώροι οφείλεται καθαρά στο πείσμα των ανθρώπων που αγαπούν πραγματικά τον αθλητισμό και πιστέψτε με δεν είναι αυτοί που δίνουν τις μεγάλες υποσχέσεις αλλά αυτοί που δεν μιλούν πολύ… οι αφανείς ήρωες ως συνήθως.
Χ.Ν.: Λόγω της υψηλής σας θέσης στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, περίμενε κανείς να συμμετέχετε στους Ολυμπιακούς του Ρίο και μάλιστα με πολύ μεγάλες αξιώσεις. Τι σας άφησε εκτός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2016;
Σ.Λ.: Σαφώς κάποιοι τραυματισμοί δυσκόλεψαν την προετοιμασία μου αλλά ξέρετε αυτό είναι κάτι που λύνεται. Με λίγα λόγια το πρόβλημα κυρίως είναι το ότι εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω μια θέση εργασίας όπως κάποτε όριζε ο νόμος για τους διακριθέντες αθλητές έτσι ώστε να συνεχίζω σωστά τις προπονήσεις μου έχοντας δηλαδή τουλάχιστον μια βάση. Ήταν πράγματι εγκληματικό το λάθος που κατάργησαν το 2008 όλα τα κίνητρα-προνόμια για τον αγωνιστικό αθλητισμό.
X.N.: Πιστεύετε πως η Πολιτεία σας βοήθησε όσο θα έπρεπε;
Σ.Λ.: Όχι, δε με βοήθησε. Έχω σπουδαίες διεθνείς διακρίσεις και ακόμα να δικαιωθεί ο αγώνας μου. Άφησα άλλες ευκαιρίες στη ζωή μου για να τιμήσω το εθνόσημο και δεν έγινε ουσιαστικώς τίποτε για μένα από τη μεριά τους κράτους. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως νιώθω.. απόλυτα προδομένος.
Χ.Ν.: Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας αθλητής στην Ελλάδα;
Σ.Λ.: Σίγουρα οι εγκαταστάσεις έχουν σημαντικές ελλείψεις (για την επαρχία καλύτερα να μη γίνει λόγος καν!) και όσον αφορά τα οικονομικά επίσης είναι ένα σοβαρό εμπόδιο.
Χ.Ν.: Ποια είναι τ’ όνειρά σας για το μέλλον και τι μήνυμα θα απευθύνατε σ’ έναν νέο αθλητή;
Σ.Λ.: Ζητώ την κατανόηση σας γι’ αυτό που θα πω αλλά τα όνειρα μου τα έχω βάλει στο συρτάρι μη μπορώντας εκ των πραγμάτων να κάνω διαφορετικά. Κλείνοντας, αυτό που θα πρότεινα στους νέους αθλητές και γενικώς στα νέα παιδιά είναι ότι τα όνειρά τους φοβάμαι πως θα πρέπει να τα κυνηγήσουν αν χρειαστεί ακόμα και εκτός συνόρων διότι η κλασική φράση που λέει “η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της” φαίνεται να έχει ακόμα πολύ δρόμο. Καλή τύχη λοιπόν, και πάνω απ’ όλα υγεία για όλους μας!
Πηγη ...inzone .gr
Δεν υπάρχουν σχόλια: